Паэт красы і гармоніі.

[Мара]

Ёсць паэты, якія пішуць творы, каб потым з іх выдаць выбранае, але ёсць і паэты, што пішуць толькі выбранае. Да такіх і належыць Максім Багдановіч.
    Максім Танк
Я переканана, што ўнутраны  агонь паэзіі Максіма Багдановіча з цягам часу не згасне... За кожным яго радком – крыштальная чысціня помыслаў і памкненняў, апантанае, самаахвярнае служэнне літаратуры, народу, радзіме – і нічога больш.
І ў будучым мы ў яго паэзіі знойдзем сябе, таму што “ўсе разам ляцім да зор".

[amber]

Вот интересно. Почему ТАКИЕ люди уходят слишком рано? Они похожи на падающие звёзды... Пока летят, так ярко горят, но слишком мало... и таких примеров - уйма!

[kaprizka]

Вот интересно. Почему ТАКИЕ люди уходят слишком рано? Они похожи на падающие звёзды... Пока летят, так ярко горят, но слишком мало... и таких примеров - уйма!

действительно, очень жаль. они так сильно горят - что очень быстро cгорают

[Мара]

Пентаметры

"Чыстыя слёзы з вачэй пакаціліся нізкай парванай,
  Але, упаўшы у пыл, брудам зрабіліся там."

"Хіліцца к вечару дзень, і даўжэйшымі
                                                            робяцца цені;
З болем пад захад жыцця ўспомніш пра гэтае ты."

[amber]

Иногда думается: что если бы такие люди, как тот же Богданович, Высоцкий, Даль, Миронов, Цой, Марли и многие-многие другие жили бы подольше? Если бы дожили они до своих 70-ти? какими были бы? Не ушли бы они в забвение из-за того, что их перестали пиарить в СМИ? Может не только всему, но и всем своё время? Возможно жизнь так устроена, что смерть таких людей становится таким же ярким событием, как и их творческая жизнь. Исчезают так же громко, как и появляются... 

[Мара]

Дарога чалавецтва і дарога паэта - тайны запіс у генах...Над гэтай дарогай свеціць Зорка Венера.

Калі ў ракавіну цёмную жамчужніцы
Упадзе пясшчынка хоць адна, -
Жомчугам патроху робіцца яна!
Калі ў дух мой западзе і заварушыцца
Там кавалак грубага жыцця, -
Ў жомчуг звернецца ён сілай пачуцця!

[Мара]

Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
Ды што мне цемень вечнай ночы,
Калісь глядзеў на сонца я.
Няхай усе з мяне рагочуць,
Адповедзь вось для ніх мая:
Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.

[Мара]

Наша Белая Русь счастливая: она имеет богатое наследие, баллады, Купалу, Коласа, Богдановича, Танка, Кулешова, Панченко... Их произведения - это сердце Родины.

[ветер]

Настоящих поэтов много не бывает. Но если взять Купалу в белорусской поэзии, то он действительно прошёл путь переживаний, страданий,, потрясений, постиг науку жизни - и получил право делиться её с читателем.

[Мара]

У размове с карэспандэнтам газеты "Літаратура і мастацтва" Уладзімір Карызна прызнаўся: "Сапраўдная паэзія ўяўляецца мне багіняй, якой па сіле зрабіць усё, каб чалавек заставаўся чалавекам, каб не страціў сваёй зорнай надзеі. Каб быў шчаслівым. Паэт - гэта корань роднай зямлі. Без яго жыццё марнее, слабее нацыя. Згубіць паэта - вялікая, непапраўная страта, бяда. Для яго трэба саздаваць умовы. Паэтічная творчасць павінна быць запатрабаванай, чытаемай і любімай".

[Хуторянка]

За сваё жыццё прачытала многа вершау пра каханне. Зараз чытаю зборник  вершау Яугенii Янiшчыц « Пачынаецца усё з любвi…». Што нi верш, то крык душы, такая глыбiня пачуццяу. Нездарма iнтымная  лiрыка гэтай паэткi  лiчыцца адной з лепшых у беларускай поэзii.  Ведаю, што гэты верш пра першае каханне не пройдзе мiма вашага сэрца:

          Дай бог с табою мне не сустракацца.
          Застацца там, на беразе, дзе мы
          Яшчэ не умеем нават  цалавацца,
          Не адчуваем холаду  зiмы.
          Нiбы гарлачык , студзiц  лоб гарачы
          Твая далонь.  i я перад усiм
          Зусiм яшчэ смяюся па-дзiцячы
          Над шчасцем неразумным i сляпым.

[Хуторянка]

Уладзiмiр Караткевiч.
Упершыню пазнаемiлась з пiсьменнiкам, колi прочiтала яго аповесть "Чазенiя". Далей были яго iньшыя творы. Зусiм нядауна напаткала зборнiк вершау. I якiх вершау!!! Вось одзiн з iх.

Калi агорне цемра неба
I я зямны пакiну дом,
Я стану каменем цi хлебам,
Травой цi срэбным матылем.
Травой-каб ты у сваiм уборы
Прайшла по мне да добрых сел,
А матылем - для ночы гора,
Калi жывых няма вакол.
А хлебам жоутым, як жывiца,
Каб быць табе як мiрный дар,
А каменем, каб адкацiцца
З дарог
Ад ног тваiх
У яр.

[Хуторянка]

Вось і пайшла ад  нас восень. Першія сняжынкі. Першія легкія маразы... І верш такі адпаведны маяму настрою.
Мне столькі весен подарыу мой век,
Але у снах усе - ткі наплывае:
Ляціць апошні ліст і першы снег
Услед за ім над стежкаю кружляе.
Быць першім снегом - гэта как прісуд.
Бязлітасны прісуд і ... зразумелы.
Павінен хтосьці першім легчы у бруд,
Каб чорны дол зрабіць анельска-белым.
Усцешыць перші снег, яб белы бінт,
Гарачія далоні арабіны -
І гэта осень адплыве у нябыт,
Каб зарунелі новыя часіны. 

[Хуторянка]

Дзве душі.
Я злой душы своей
І зноў паверыў,
І зноў пустіў яе
У белы сад.
І чорны снег пайшоў
Па снезе белым,
Чырвоных слез маіх паліўся град.
Ты вер, мая душа,
Бог злую ноч прагоніць.
І будзе белы снег
Па чорным снезе падаць.
І райскі сад тады
З табою зноў успомнім
І прыйдзе новы дзень,
Я кі падорыць радасць.

Змітер Арцюх.

[Хуторянка]

У гэтым годзе споўнілась бы 85 гадоў беларускай песнярке Еўдакіі Лось.
Яна памерла ад раку зусім маладой – ў 48 год. Але засталісь яе цудоўныя верші.

Выпадак ў жыцці не рэдкі
лічыў ты сябра дарагім,
а ен адказваўся не гэткім,
а ен адказваўся не тым...

Ты да яго, як да святого,
ішоў з удачай і дабром,
а ен не нес табе нічога,
а проч камення пад крысом...

І ен жыве, і ен не скрозь біт,
але заўважыць і дзіця,
хто з двух вас шчаслівейшый носьбіт
у ходзе чыстага жыцця...