Паэт красы і гармоніі.

[Хуторянка]

Калі не стала больш у тое веры,
Што можна вырвацца з нягод палону,
Ты паглядзі на парастак зялёны,
Што раскалоу асфальт дарожкі шэрай.

     Уладзімір Чараухін.

[Хуторянка]

Апошнія гадзіны на зямлі.
Той будзе дзень зімовым ці вясновым.
Заявішся ці ведама калі
Сюды, пад Сонца, у абліччы новым?

Нябытам ператвораны у тло,
Не думай аб звароце,як аб цудзе.
Цябе да нараджэння не было,
І апасля - ніколі ужо не будзе.

Затрубяць смутна у небе жураулі,
Пацягнуць вырай горкі у дзень асенні...
Задумайся: ты вечны на зямлі
Усяго у адным сваім жывым імгненні.

         Мікола Мятліцкі.

[Хуторянка]

Талент паэта - у магчымасці прапусціць праз сваё сэтца чалавечы боль і высказаць свае адносіны да той ці іньшай трагедыі.  Паэт Янка Сіпакоу лаканічна - чатырма радкамі - высказау свае адносіны да вайны.
   
    Ужо аб вайне не могуць
                          расказаць маладзенькія таты-
    Бянтэжацца перад сынамі...
                          А у свеце з часоу яшчэ тых
    Накрываюць пустое месца
                         на ложках спрасонку салдаткі,
    Як інвалід па звычцы
                         сціскае рукау пусты.

[Хуторянка]

За вокнамі стукау веснавы дождж.. І пад мой настрой верш Галіны Міклашэвіч

     Веснавым дажджом расчулена,
     Золкай раніцай не сплю.
     Шэпт  каханага пачула я
     Затрымайся, дождж, малю.

     З воч маленькія  жамчужынкі
     У свае скарбы забяры.
     Хай яны у люстэрку лужынак
     Заіскрацца ад зары.

     Праспявай мне песню мілую,
     Што казыча ласкай слых,
     І душу сагрэй астылую
     Калыханкай для дваіх.

[Хуторянка]

               Самотны верш.
Пайшла. Нічога не сказала.
Няхай суддзёю будзе  Бог.
Гады вузельчыкам звязала,
Шыбнула у злосці за парог.

Нібы той дрэнны сон, што уранні
Вадой халоднай з рук страсеш.
Асірацелае каханне
Зноу просіцца у самотны верш.

      Вольга Савасцюк.

[Хуторянка]

Сонейка. Вясновы настрой. Але вершы чамусьці самотныя.
    Забытым словам сэрца не будзі,
    Не варушы загоеную рану,
    Ты лепш выразна ў вочы паглядзі,
    Звычайна, не чакаючы падману.

    Зялёныя і родныя, казаў,
    Да іх іду, за іх аддам жыццё я...
    Казаў, ніколі б іх не прамяняў,
    Казаў... Пасля пакінуй... Назаўсёды.
     

[Хуторянка]

   Не заўважыла, як вясну змяніла лета. Вось і верш пра першы летні месяц:

                          Чэрвень.
Чэрвень распрануў да шортаў,
Промнікі з нябёсаў звесіў,
І прашапацеў лістотай:
- Хопіць, мілая, дэпрэсій...

Напаіў сунічным сокам,
Адурманіў зелянінай
І на шчокі з-пад аблокоў
Цёплыя дажджынкі скінуў.

Разняволіў, развяселіў.
Хваляю рачной аблашчыў,
Падарыў смуглявасць целу,
А душу напоўніў шчасцем.

   Аксана Ярашонак.
Няхай гэты верш  у гэты халодны дзень падніме ваш настрой.

[Хуторянка]

У шолаху асенніх лістападаў
Мы разам
              застаёмся назаўсёды.
О як с табой былі калісьці рады
Кахання несупыннаму палёту!

Трымцелі сэрцы
                        і спявалі душы.
Канца, здавалася, не будзе гэтай казцы,
Яе арэлі мы любілі гушкаць...
Ды з казкаю прышлося развітацца.

У шолаху асенніх лістападаў
Цішэе і мелодыя кахання...
А гурбам белым
                        мы заўсёды рвды -
Адзінаму, што свеціцца да рання...

          Дзмітрый Пятровіч.

[Хуторянка]

У строфах пачуцці,
Ў рыфмах затоены.
І кветка любові
У вершы заззяе.
Не усе ўзнагароды
Такой удастоены -
Анапест душы
Каб стварыла каханне.
      Дзмітрый Пятровіч.

[Хуторянка]

Падары мне адзіны расток
з густаквецені тваіх сноў,

ці карэнчык адзін пусці
на бяссонні маім узрасці,

альбо семкаю дапамажы -
кінь у бессань чорную жыць.

Калі ты ў сонных гушчах спіш
і наўкола духмяная ціш,

я на голым палу без сноў
да світання спялю любоў.

Жанна Усцінава.

[Хуторянка]

Абдымкі маленства
        сціскаюць душу...
На ўзлеску жадана
        сарвецца ажына.
Вярніся! Вярніся! -
       Адчайна прашу.
І босыя ногі
       пазнае сцяжына...

Сустрэнемся там,
       дзе блукае жыццё,
Дзе лёгкасцю дзіўнай
       напоўняцца грудзі,
Дзе ззяннем вясны
       маладзее лісцё,
Дзе штосьці было
       і чагосьці не будзе.

І стане блакітным сівы далягляд,
І "снегам" пухнатым
      вітаюць таполі...
Няхай на імгненне -
      сустрэўся пагляд,
Што ў сэрцы жіве,
      што не вернеш ніколі.

        Рагнед Малахаўскі.

[Хуторянка]

     Вось і восень . І пад мой настрой верш  Віталя Кунашкі.

Задажджылася,
Зажаўцелася,
А ўсе ж восені
Не хацелася.
Хай бы лецейка
Патрымалася,
Хай бы сонейка
Паўсміхалася.
Крокі легкія,
Вочы ветлыя,
Словы цёплыя,
Думкі светлыя,
Наўздагон жыццю
Сіл прыліў даюць,
Не праходзяць, не -
Для душы пяюць.
Не праходзь і ты,
Лета краснае,
Не мінай мяне,
Жыццё шчаснае,
Ты мяне знайшла,
Радасць светлая,
Ў жыццё ўвайшла,
Запаветная.
Задажджылася,
Зажаўцелася,
А ўсе ж восені
Не хацелася,
Лепей сонейка,
Дні гарачыя...
Ды за ўсё жыццё
Богу ўдзячня я.   

[Хуторянка]

   Восень  паволі ўплятае жоўтыя нітачкі ў летнюю зеляніну, ружова - фіялетавыя фарбы раслін паступова змяняюцца жоўта - залацістымі. Міне некалькі дзён, і яны адваююць сабе палову зяленіва. Ніхто ужо не здзівіцца ружова - залатым лістам на дрэвах і кустах. Ападаючы, гэтыя парасончыкі, падхопленыя ветрыкам, пераварочваюцца некалькі разоў і павольна апускаюцца долу. У паэта Аркадзя  Куляшова мне вельмі падабаецца верш пра восень:

Радасна і сумна шалясцяць асіны -
Гоман жаўталісця я пачуў у іх,
І нітуюць неба струны-павуціны
Ў сонечных праменнях чыстых, залатых.
Заплялася песня, заплялася ў ніцях -
Абнімаў рукамі залаты прастор...
Кружыцца лістота, кружыцца, імчыцца,
Высцілае ў полі восеньскі узор.
А халодны вецер лётае, сваволіць
І шуміць ля рэчкі, і шуміць трысцё.
Я ў далёкіх далях бачу радасць, волю,
Хоць і гінуць веткі, але ёсць жыццё.
Радасна і сумна шалясцяць асіны,
Радасна і сумна шалясцяць дубы.
У кляновых лісцях віснуць павуціны,
У срабрыстых ніцях жоўтыя сады.

[Хуторянка]

   У  Іны Фраловай сустрэла цікавую думку пра паэзію:
           Паэзія...
           Ці не з"яўляецца яна кодам доступу
           Да разумення чалавечнай існасці?.
   Такое кароткае, але ёмістае азначэнне.

[Хуторянка]

   І зноў верш пра восень, які напісала Галіна Бабарыка:

               Лістапад
Дні ці істоту ахапкамі
Кідае восень на дол,
З інею шэрага зябкую
Тчэ павуціну вакол.

Чуецца музыка новая
Між ацішэлых прысад,
Гэта жыццё падсумоўвае
Разам са мной лістапад.

Шэпча лістота аб пройдзеным,
Недзе загубленых днях,
Лепш ба шаптала аб знойдзеным,
Лепш бы - аб новых шляхах.

Сумныя позіркі восені,
Лічыць апошнія дні,
Ведае: скача па просені
Прывід на шэрым кані...

Раптам бурштынавай казкаю,
Нібы жыцця пасланец,
Жоўты, маленечкі, ласкавы
Ўспыхнуў ля ног дзьмухавец.

Бабіным летам абуджаны,
Ён ці захоча цвісті:
Кветкам і людзям не сужана
Час выбіраць у жыцці.

Згіне халоднаю ночкаю,
Звяне ў атаве-траве...
Кветку ўкрываю лісточкамі -
Болей няхай пажыве.